Ik was gisteravond bij een bijeenkomst van Human Rights Watch. Wat mij het meest heeft geraakt is het verhaal van Nujood Ali. Nujood is pas 9 als ze door haar vader voor 750 dollar wordt verkocht aan een man. Een kindhuwelijk. Die man belooft haar vader om haar niet aan te raken tot haar puberteit. Deze waardeloze man verkracht haar tijdens zijn gekochte huwelijksnacht. Wanneer ze naar haar ouders gaat voor hulp, laten zij hun dochter in het huwelijk zitten.

Maar Nujood is heel dapper en gaat hulp zoeken buiten haar ouders om. Als ze 10 jaar is, is de jongste ter wereld die gaat scheiden. Mijn dochter is 1 jaar ouder dan Nujood en ik word misselijk bij de gedachte alleen al. Misselijk van die ouders, misselijk van die pedofiel die door een kind aan zijn trekken komt. Misselijk van zo’n land waar je kinderen kunt verkopen en kunt uithuwelijken. Misselijk van het feit dat er nu zoveel kinderen in de wereld verkracht worden door mannen drie keer de leeftijd van zo’n kind. Zum kotzen.

”Hoe kun je als vader nou slapen, wetende dat je kind verkracht wordt?”

Ja laten we eens hier druk om maken. Laten we eens hierbij stilstaan als ouder en/of als mens als u dit nu leest. Wat zou u doen? Nee, wij zijn met z’n allen bezig voor de voorbereidingen van Sinterklaas. Toch blijft die vraag bij mij hangen. Wat zou ik doen? Ik zou nog eerder mezelf laten hoereren, om maar niet mijn kind te hoeven verkopen. Als vader weet je toch dat zo’n pedofiel niet zijn woord houdt? Hoe kun je als vader nou slapen, wetende dat je kind verkracht wordt?

“Ook wij moeten beter voor onze kroost zorgen”

Ik besef dat ik erg emotioneel ben dat kinderen dit moeten meemaken als je weet dat eenderde van de wereldbevolking kind is. Kinderen zijn kwetsbaar en onschuldig. Zij lopen de kans eerder ziek, uitgebuit of misbruikt te worden dan volwassenen. Daarom is door de Verenigde Naties een verdrag aangenomen speciaal voor kinderen. Dit verdrag heet het Verdrag voor de Rechten van het Kind. Wij zouden ons hieraan moeten houden. De realiteit heeft mij gisteravond murw gemaakt door alle verhalen die ik mocht beluisteren. Maar ook boos omdat we blijkbaar kinderen niet kunnen beschermen waar ook ter wereld.

Denk je dat dit een-ver-van-mijn-bed-show is? Dat in Nederland alles goed gaat? Hier zijn ook genoeg schrijnende, pijnlijke gevallen, van kinderen die onze hulp en steun nodig hebben. Kinderen die wij niet hebben kunnen beschermen zoals Sharleyne die van het balkon naar beneden is gegooid. Er waren namelijk verschillende meldingen gemaakt bij instanties over het gezin. Zo zijn er aangrijpende verhalen van onze kinderen in Nederland. Kinderen die door verwaarlozing ten onder gaan, letterlijk en figuurlijk. We hebben natuurlijk niet te maken met kindhuwelijken zoals in Jemen maar ook wij moeten beter voor onze kroost zorgen. Dit is ons plicht,punt.

“Ik heb me jaren schuldig gevoeld over haar dood.”

Zo gebeurde er in mijn leven ook een trauma, namelijk de dood van Olivia. Olivia en ik zaten bij elkaar op de lagere school in Rotterdam. Op een zwarte Rotterdamse school, letterlijk en figuurlijk zwart. Ik zat met kinderen in de klas die bont en blauw naar school kwamen door mishandeling. We hadden een meester die eigenlijk seksueel gefrustreerd was en zijn frustratie op ons botvierde. Maar je zei niets tegen je ouders. Zo ging dat.

Olivia was van Kaapverdiaanse afkomst en ik was dol op haar. Zij was mijn beste vriendinnetje, ze zei niet veel. Wij staken samen altijd over op een druk kruispunt in Rotterdam. ‘Hand in hand kameraden’-gevoel, oversteken met onze ogen dicht. We deden maar wat. Allebei aan ons lot overgelaten. Totdat we niet samen liepen. De juffrouw vertelde ’s ochtends dat Olivia er niet meer was. Ze was overreden. Mijn wereld is toen even gestopt. Ik heb me jaren schuldig gevoeld over haar dood.

‘DIT NOOIT MEER’

De Nederlandse politiek houdt de gemoederen bezig met het kinderpardon. Zo heeft heel Nederland zich ingezet voor de Armeense kinderen Lili en Howick. Echter, velen zijn gesneuveld en zijn terug gestuurd. Eén van de rechten van het kind is het recht op identiteit. Deze vierhonderd kinderen in kwestie zijn hier geboren en getogen. Dit zijn dus ‘onze kinderen’. En wat zou Dijkhoff zeggen? En dus? Dat zal ik je vertellen: en dus zijn zij hier geboren, en dus zij zijn Nederlander, en dus kunnen we hun identiteit oftewel hun Nederlandse identiteit niet afpakken.

Zoals gisteravond Emina Cerimovic haar levensverhaal als vluchteling vertelde. Nu een volwassen vrouw, die als 8-jarige vluchtte voor de oorlog in Bosnië. Gevlucht uit die oorlog, waarvan wij na de Tweede Wereldoorlog zeiden ‘DIT NOOIT MEER’. Zij vertelt over haar vader die is vermoord, over haar opa die is vermoord, over haar vrienden die zijn vermoord, en het gaat maar door. Ze zegt: “I stopped counting (Ik ben nooit gestopt met tellen, red.)”. Ze vertelt en vertelt en de zaal is muisstil…

Nu, vandaag, op dit moment zijn er veel kinderen in Nederland en buitenland die onze steun nodig hebben. Een Nujood, een Olivia of een Lili en Howick. Verdrietige, bange kinderen. Sommigen hebben een lange vlucht achter de rug om naar het veilige Nederland te komen. Sommigen zijn hier geboren en hebben hier verschrikkelijke dingen mee gemaakt. Het hadden uw en mijn kinderen kunnen zijn. Zijn we nou niet in staat als land om deze kinderen te helpen? Voor hoeveel zou jij je kind willen verkopen zodat hij of zij veilig kan leven? Zou de vader van Nujood Ali ook zo hebben gedacht?