Als het gaat om seksualiteit, vind ik de Nederlandse vrouw helemaal niet zo geëmancipeerd. Ik schrijf een erotische roman, gebaseerd op onderzoek naar de seksuele emancipatie van de vrouwen in Turkije. De reactie op mijn boek is vaak: “Wat vindt je man hiervan?”
Hoezo, wat vindt mijn man hiervan? Moet ik in 2019 als vrouw toestemming vragen aan een man? Bizar dat dit in Nederland aan mij gevraagd wordt. In het boek staan alfavrouwen centraal: onafhankelijk, verzorgd, en ze kunnen (net als mannen) praten over seks.
“Hoogopgeleide Nederlandse vrouwen, uitzonderingen daargelaten, praten nauwelijks over seks.”
De seksuele revolutie was één van de grotere onderwerpen in het feminisme en de emancipatie van de vrouw. Seksuele bevrijding en de bestrijding van seksueel geweld tegen vrouwen speelden een grote rol in de vrouwenbeweging. De seksuele revolutie in de jaren 60 was een maatschappelijke verandering in Nederland met betrekking tot de kijk op seksualiteit. De introductie van de anticonceptiepil in 1964 droeg hier sterk aan bij. Voor het eerst ging het om de individuele beleving en vrijheid van seks.
Wat mij opvalt is dat hoogopgeleide Nederlandse vrouwen, uitzonderingen daargelaten, nauwelijks over seks praten. Hoe kan dit in een land waar vrijheid van een mens zo centraal staat? Is die seksuele vrijheid dan toch niet zo groot?
“Jongens kunnen meisjeskleren aan, meisjes kunnen jongenskleren aan: we verschillen nauwelijks meer van elkaar.”
Wij voeden onze kinderen gelijkwaardig op in Nederland. We kennen hier geen duidelijke genderpatronen. Het is zelfs zo dat we genderneutrale wc’s creëren. Jongens kunnen meisjeskleren aan, meisjes kunnen jongenskleren aan: we verschillen nauwelijks meer van elkaar. In Turkije bestaan duidelijker rolpatronen tussen mannen en vrouwen. Een man is daar duidelijk een man en de vrouw is de vrouw, met veel bijbehorende rollen.
Toch is het in Turkije heel gebruikelijk om tussen de vrouwen onderling over seksualiteit te praten. Juist door het gebrek aan zo’n duidelijke rolverdeling in Nederland zou ik verwachten dat de seksuele vrijheid van de Nederlandse vrouwen groter zou zijn. Dat in Nederland het onderwerp seks minder beladen is voor vrouwen. Maar schijn bedriegt.
‘Vrouwen lijken steeds preutser te worden. Er rust een taboe op het onderwerp seks.”
Vandaag. 8 maart, is het Internationale Vrouwendag. Dit fenomeen is ooit ontstaan door een staking van vrouwen in New York tegen de slechte arbeidsomstandigheden. Sinds 1911 is de dag gericht op het onrecht dat vrouwen wereldwijd wordt aangedaan. Laten we vandaag vieren dat vrouwen vrijer worden over hun seksualiteit, en dit durven uit te spreken.
Vrouwen lijken steeds preutser te worden. Er rust een taboe op het onderwerp seks. Vrouwen zijn gevangen als een parel in hun eigen oester. Emancipatie betekent ook dat je als vrouw zonder schaamte kunt praten over seks en er grapjes over kunt maken. Dat is voor mij in ieder geval vrijheid. Of ben ik voor Nederland dan te veel alfavrouw?
